ایمان صرفا به معنی اعتقاد به آفریدگار بودن خدا و نبوت پیامبر و امامت ائمه علیهم السلام نیست. ایمان به معنی تسلیم کامل قلبی در مقابل خداست. حداقل تسلیم این است که انسان حتی در دل اعتراض به خدا نکند. نه اعتراض به دستورات خدا و نه اعتراض به مقدرات و قضا و قدر الهی! ایمان از مقام صبر شروع می‌شود و اوج آن مقام رضا است. تفاوت صبر و رضا هم در این است که در صبر تسلیم هستیم ولی ممکن است همراه با تلخی و ناگواری باشد ولی در رضا علاوه بر تسلیم از آنچه پیش می‌آید لذت می‌بریم و جز زیبایی نمی‌بینیم. پس ایمان از حداقل آن که صبر است امتداد دارد تا اوج آن که مقام رضاست.

این را بدانیم که بدون ایمان اعمال ما مورد قبول حق نخواهد بود و نخواهیم توانست تقید کامل بر انجام واجبات و ترک محرمات داشته باشیم و در نهایت بدون ایمان نخواهیم توانست وارد بهشت شویم. برای ورود به بهشت باید حداقلی از ایمان که همان مقام صبر باشد داشته باشیم و مهمترین مرحله صبر هم صبر در مقابل معصیت خداست.

کلمات کلیدی : ایمان، اعتقاد، آفریدگار، خدا، پیامبر، نبوت، امامت، ائمه، تسلیم، صبر، رضا، تسلیم در مقابل خدا، اعتراض به خدا، قضا و قدر، بهشت، تقید

تنها راه اصلی رشد معنوی، تقید کامل بر انجام کامل همه واجبات و ترک کامل همه محرمات است. البته از آنجا که اکثر افراد معصوم نیستند و ممکن است وسوسه شوند و مرتکب گناه شوند باید دقت کرد که اولا نباید در انجام گناه اصرار داشت و آن را سبک شمرد و به راحتی و با خیال راحت آن را انجام داد؛ ثانیا سریعا و در اولین فرصتی که از غفلتی که موجب گناه شده است رهایی پیدا شد به سوی خدا متوجه شد و توبه و اظهار پشیمانی واقعی کرد و تصمیم به ترک دائمی آن گناه گرفت و اگر گناه نیاز به جبران داشته باشد در اولین فرصت آن را جبران کرد. این را بدانیم که کسی که جسورانه و با خیال راحت به انجام گناه مشغول است و توبه را به تاخیر می‌اندازد هر چند مسلمان باشد ولی از ایمان واقعی که حداقل شرط نجات و رستگاری است بی‌بهره است.   ادامه مطلب...

کلمات کلیدی : خودسازی، سعادت، رشد معنوی، تقید، واجبات، محرمات، گناه، مستحبات، مکروهات، انحراف، معصوم، توبه، غفلت، رستگاری، پیشرفت، پسرفت، سقوط، وسوسه