ایمان صرفا به معنی اعتقاد به آفریدگار بودن خدا و نبوت پیامبر و امامت ائمه علیهم السلام نیست. ایمان به معنی تسلیم کامل قلبی در مقابل خداست. حداقل تسلیم این است که انسان حتی در دل اعتراض به خدا نکند. نه اعتراض به دستورات خدا و نه اعتراض به مقدرات و قضا و قدر الهی! ایمان از مقام صبر شروع می‌شود و اوج آن مقام رضا است. تفاوت صبر و رضا هم در این است که در صبر تسلیم هستیم ولی ممکن است همراه با تلخی و ناگواری باشد ولی در رضا علاوه بر تسلیم از آنچه پیش می‌آید لذت می‌بریم و جز زیبایی نمی‌بینیم. پس ایمان از حداقل آن که صبر است امتداد دارد تا اوج آن که مقام رضاست.

این را بدانیم که بدون ایمان اعمال ما مورد قبول حق نخواهد بود و نخواهیم توانست تقید کامل بر انجام واجبات و ترک محرمات داشته باشیم و در نهایت بدون ایمان نخواهیم توانست وارد بهشت شویم. برای ورود به بهشت باید حداقلی از ایمان که همان مقام صبر باشد داشته باشیم و مهمترین مرحله صبر هم صبر در مقابل معصیت خداست.

کلمات کلیدی : ایمان، اعتقاد، آفریدگار، خدا، پیامبر، نبوت، امامت، ائمه، تسلیم، صبر، رضا، تسلیم در مقابل خدا، اعتراض به خدا، قضا و قدر، بهشت، تقید

صرفا با ادعای وحی و نبوت نمی توان ادعای کسی را پذیرفت (مانند بهاء الله که ادعای نبوت کرد و الان تعدادی او را پیامبر می دانند) یکی از راههای اعتماد به ادعای پیامبر معجزه است. یعنی عملی انجام دهد که از عهده بشر عادی برنیاید. حال چگونه بفهمیم که کاری که مدعی نبوت انجام داد معجزه است یا مثلا چشم بندی و شعبده بازی و سحر و ... است.

اگر در تاریخ انبیا دقت کنید همواره معجزات پیامبرات از جنس علومی بوده که در آن زمان پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته‌اند و طبیعتا متخصصین فراوانی هم داشته‌اند و به تبع آن آن علم و متخصصین آن در میان مردم مقبولیت بالایی داشتند. ادامه مطلب...

کلمات کلیدی : تفکر، معجزه، نبوت، ادعای نبوت، سحر، ساحر، عیسی، موسی، پیامبر اسلام، پیامبر، قرآن، علم، علوم، پزشکی، ایمان، فرعون، ظهور، امام زمان، ولی عصر