ایمان صرفا به معنی اعتقاد به آفریدگار بودن خدا و نبوت پیامبر و امامت ائمه علیهم السلام نیست. ایمان به معنی تسلیم کامل قلبی در مقابل خداست. حداقل تسلیم این است که انسان حتی در دل اعتراض به خدا نکند. نه اعتراض به دستورات خدا و نه اعتراض به مقدرات و قضا و قدر الهی! ایمان از مقام صبر شروع می‌شود و اوج آن مقام رضا است. تفاوت صبر و رضا هم در این است که در صبر تسلیم هستیم ولی ممکن است همراه با تلخی و ناگواری باشد ولی در رضا علاوه بر تسلیم از آنچه پیش می‌آید لذت می‌بریم و جز زیبایی نمی‌بینیم. پس ایمان از حداقل آن که صبر است امتداد دارد تا اوج آن که مقام رضاست.

این را بدانیم که بدون ایمان اعمال ما مورد قبول حق نخواهد بود و نخواهیم توانست تقید کامل بر انجام واجبات و ترک محرمات داشته باشیم و در نهایت بدون ایمان نخواهیم توانست وارد بهشت شویم. برای ورود به بهشت باید حداقلی از ایمان که همان مقام صبر باشد داشته باشیم و مهمترین مرحله صبر هم صبر در مقابل معصیت خداست.

کلمات کلیدی : ایمان، اعتقاد، آفریدگار، خدا، پیامبر، نبوت، امامت، ائمه، تسلیم، صبر، رضا، تسلیم در مقابل خدا، اعتراض به خدا، قضا و قدر، بهشت، تقید

قطعا هر حکمی که در دین وجود دارد دلیل یا دلایلی دارد. این دلیل یا دلایل به دو گروه دلیل اصلی و دلایل فرعی تقسیم می شوند. دلیل اصلی همانا آزمون بندگی و میزان تسلیم ما در درگاه حضرت حق است که با تسلیم بودن در مقابل حق ، ملکه حق پذیری در ما به وجود آید و با ایجاد چنین ملکه‌ای حضرت حق در وجود ما متجلی شود و ما ، او شویم و او ، ما شود در حالی که او اوست و ما ، ما هستیم - مع کل شیء لابمقارنة و غیر کل شیء لا بمزایلة (نهج البلاغة - خطبه اول) - و بدین ترتیب مشمول رحمت بیکران خدا قرار بگیریم.   ادامه مطلب...

کلمات کلیدی : حق، هدف خلقت انسان، هدف خلقت، هدف، عبودیت، بندگی، تسلیم، تسلیم در مقابل خدا، دین، احکام، عقل، خدا، حق پذیری، رحمت خدا، دستورات دینی