اگر از خدا از ته دل و بدون هیچ شکی و تردیدی (در بسیاری از جاها همین شک و تردید کار را خراب می کند) بخواهیم از جایی که فکرشم نمیکردیم همسری مثل خودتان نصیب شما خواهد کرد. نمونه های چنین ازدواج هایی را کم ندیده ایم. مشکل اصلی توکل است. هم در انتخاب همسر و هم در زندگی مجردی یا زندگی متاهلی. چرا که خدا تعهد کرده اگر کسی توکل کنه از جایی که فکرشم نمیکنه براش میرسونه.
یکی از نشانه های اصلی توکل هم اینه که هیچ شک و تردیدی در عمل خدا به وعده اش نداشته باشیم. یعنی وقتی خدا یک وعده ای داده قطعا بهش عمل خواهد کرد و این عقیده نه فقط در زبان و ذهن بلکه در دلمان هم باشد و نشانه آن هم این است که حتی ذره ای تردید در عملی شدن وعده خدا نخواهیم داشت. اینطور نیست که اگر ما تردید در وعده خدا داشته باشیم در رسیدن به نتیجه تفاوتی نکند. بلکه شک و تردید در انجام وعده خدا مانع رسیدن به نتیجه میشه. یعنی خداوند به کسانی عنایات و توجهات خاصی میکنه که توکل داشته باشند. توکل هم مانند چیزهای دیگر (مثل ایمان و عشق) به ادعا نیست. بلکه به نشانه هاست و یکی از مهمترین نشانه های توکل اینه که وقتی معتقدیم همه اختیارات دنیا به دست خداست و ثروت هم ثروتمندان از اوست و به ما وعده ای داده حتما و قطعا به وعده خودش عمل خواهد کرد. مثلا کسی که میبینه خدا وعده داده که به او از جایی که فکرشو نمیکنه روزی برسونه ولی باز ته دلش میگه نکنه خدا به وعده اش عمل نکنه قطعا این تردید که براش ایجاد شده در رسیدن به نتیجه خوب و خیر مانع ایجاد خواهد کرد. برای همین است که می فرمایند وقتی دعا می کنید استجابت دعا را دم در ببینید. کسانی هم که دعایشان خیلی زود مستجاب میشه هم سر اصلی همین اطمینان کامل به وعده خداست. «نکنه» هایی که ته دلمون موقع دعا کردن میگیم یکی از علت های اصلی مستجاب نشدن دعاست. برای همین گاهی خواسته ای از ته دلمون میگذره و میبینیم انجام شد! خیلی از اوقات در چنین مواقعی میگیم چرا از خدا چیز بهترین نخواستم. پس وقتی با اصرار دعا میکنیم چون این اصرار ما همراه با نگرانی عدم استجابت دعاست همین نگرانی که نتیجه بی اعتمادی به خداست مانع برآورده شدن خواستمون میشه. ولی گاهی از ته دلمون یک خواسته ای عبور میکنه و مستجاب میشه. چرا که در این حالت هیچ نگرانی از برآورده شدن آن نداشتیم. یکی از راه حلها و درمان این بیماری روحی هم این است که هر کاری که می کنیم هدفمان فقط و فقط رضایت خدا باشد و نتیجه برایمان مهم نباشد.
چرا که:
تو بندگی چون گدایان به شرط مزد مکن
که دوست خود روش بنده پروری داند
اگر با خدا دوست هستیم قطعا چنین دوستی خیرخواه و بی نیازی از ما دریغ نخواهد کرد. به همین جهت هم هست که می فرمایند (به این مضمون): اگر ذکر من بنده مرا از بیان و حاجتش غافل کند (آنقدر مشغول ذکر و یاد خداست که حواسش به خواسته و حاجتش نیست - مقصود از ذکر هم یاد خدا در همه حال مخصوصا در موقعیت معصیت است) به او بهتر از کسانی خواهم داد که از من درخواست کرده اند. البته اگر دقت کنیم ما هم چنین هستیم. به کسی که از ما توقعی ندارد بیشتر لطف می کنیم تا کسی که توقع از ما دارد.

کلمات کلیدی : بندگی، ازدواج، توکل، دعا، شک، همسر، مجرد، متاهل، اصرار، توقع