اگر روحیه قناعت داشته باشیم همیشه شادیم و احساس خوشبختی میکنیم ولی اگر روحیه حرص و طمع داشته باشیم چه ثروتمند باشیم و چه فقیر باشیم احساس بدبختی و نارضایتی میکنیم.
قناعت به معنی افتخار به فقر نیست. بلکه به معنی این است که بعد از انجام وظیفه (مثلا کسب روزی حلال) نتیجه هر چه شد راضی باشیم. چه دارا باشیم و چه ندار به شرایط موجود راضی باشیم و از آن لذت ببریم. 
این روحیه به وجود نخواهد آمد مگر اینکه رابطه مستقیم بین عمل خودمان با نتیجه را قطع کنیم یعنی هدف از مثلا تلاش برای روزی حلال این نباشد که حتما به آن برسیم بلکه تنها و تنها هدف کسب رضایت خدا و اطاعت امر او باشد. از طرف دیگر خداوندی که دارایی همه ثروتمندان و قدرت همه قدرتمندان از اوست و مهربانتر از پدر و مادر است خیر را برای کسی که توسط تسلیم شدن در مقابل حق از خیر رفع مانع کرده است دریغ نخواهد داشت. 
و این معنی توکل است.

به قول حافظ شیرازی:
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که دوست خود روش بنده پروری داند

اگر چنین شد، دیگر همیشه شاد خواهیم بود و همیشه از زندگی لذت خواهیم برد. دیگر هیچ چیز در جهان ما را اندوهگین نخواهد کرد. موقعی که وظیفه ما کار کردن نیست (مثل دفاع از وطن و تحصیل علوم دینی و ...) نگران روزی خود و خانواده نخواهیم بود. به خاطر نداری از ازدواج و بچه‌دار شدن اجتناب نخواهیم کرد. حتی در زمان دارا بودن هم دست از تلاش نخواهیم کشید. به خاطر جلب رضایت دیگران دستورات خدا را زیر پا نخواهیم گذاشت که دل‌های مردم هم در دست اوست. به خاطر کم نشدن مال در کمک به نیازمندان تردید نخواهیم کرد. خلاصه اینکه روحیه بخل و حسد و کینه و ریا و نفاق و ... و به تبع اینها گناهانی مانند دروغ و تهمت و دزدی و غیبت و... از درون ما رخت برخواهد بست.

کلمات کلیدی : ازدواج، قناعت، توکل، رضا، توحید، شادی، لذت، خوشبختی، سعادت، وظیفه، نتیجه، عمل، تلاش، خیر، اندوه، ناراحتی، غم، غصه، حرص، طمع، فقر، روزی، ثروت